Best gelezen berichten

Parabels: de gecoachte trekt zelf conclusies



Parabels vind ik een prachtige manier om iemand zelf de boodschap voor zijn eigen leven of vraag te laten vinden.

Het paard
Een boer heeft een paard en dat loopt weg. Iedereen in het dorp zegt: dat is jammer. De man zegt: we zullen zien.
Het paard van de boer komt terug, samen met een wild paard. Iedereen: dat is mazzel! De man: we zullen zien.
De zoon van de boer gaat op het wilde paard rijden en breekt zijn been. Iedereen: dat is pech! De man: we zullen zien.
Een week later komen soldaten jonge mannen in het dorp halen om te vechten. De zoon hoeft niet mee, vanwege zijn gebroken been.
Pech of geluk?

De vrouw
Twee monniken lopen te wandelen op weg naar hun klooster en komen bij een beekje. Daar staat een vrouw in een prachtige jurk. Zij durft het beekje niet over te steken, omdat haar jurk dan nat zal worden en kijkt de monniken vragend aan. Wat kan ze doen? Een van de monniken biedt haar aan dat zij op zijn rug klimt, zodat hij haar naar de overkant kan brengen. Zo gezegd, zo gedaan. De vrouw komt droog aan de overkant en ze zeggen gedag. in stilte vervolgen de monniken hun tocht naar het klooster. Bij het klooster aangekomen ziet de monnik die de vrouw droeg dat de andere monnik boos kijkt en vraagt wat er is. De andere monnik zegt:"hoe kon je dat nu doen? Je weet toch dat wij geen vrouwen mogen aanraken?! Je hebt je gelofte gebroken." Waarop de andere monnik antwoord: "Ik heb die vrouw weer neergezet toen ik aan de overkant was, zo te horen draag jij haar nog steeds op je rug."

De visser
Op een middag ligt een visserman heerlijk op zijn rug op het strand naast zijn gammele en oude bootje. Er komt een miljonair voorbijlopen die de visser ziet liggen en een gesprek begint. "Waarom lig je hier op het strand, het is nog maar middag, je kan nog veel meer vis vangen." De visser: "Waarom zou ik meer vis willen vangen?". "Nou, dan kan je de extra verkoop gebruiken voor het opknappen van je bootje en dat vist een stuk fijner en beter." "Waarom zou ik dat willen?". "Als je nog meer vist op één dag, dan kan je op een gegeven moment een leerling in dienst nemen die je helpt." "Waarom zou ik dat willen?" "Met de hulp van je leerling heb je nog meer vangst en verkoop, waardoor je een tweede boot kan kopen, met nog een leerling en dan gaat het hard." "Waarom zou ik dat willen?" "Je zal zien, dat je voor je het weet, niet meer zelf mee hoeft om te vissen, dan komt de vangst vanzelf binnen en kan je leuke dingen doen." Waarop de visser de man glimlachend aankijkt en zegt: "Maar dat doe ik nu toch al?"

Waar doe jij het allemaal voor in de toekomst of het verleden?

De verborgen schat van boosheid



In mijn werk merk ik dat boosheid een van de meest gevreesde emoties is: zowel om te uiten als om op je afgevuurd te krijgen. Boosheid staat dan voor gevaar, strijd, spanning, relatiebeschadiging, enzovoort. Deze associaties met boosheid houden zichzelf in stand doordat mensen boosheid met zoveel moeite ontwijken dat het pas aan bod komt, als het 'echt niet langer kan' en het dan als een bom eruit knalt. Je kan het vergelijken met een spaarkaart: alle kleine ergernissen zijn losse zegeltjes die keurig worden opgespaard, omdat 'het niet zo erg is', 'het moment niet past', 'het goed bedoeld was' en andere excuses van ons bewustzijn om de spanningsvermijding van ons onderbewustzijn te ondersteunen. Het enige probleem is dat de spaarkaart op een gegeven moment vol is. En nu is de maat vol! En natuurlijk is het niet fijn voor jezelf en de ander om met volle spaarkaarten te gaan smijten. Zeker niet, omdat het op basis van 1 (laatste) zegeltje nogal onredelijk overkomt. Alleen verliezers bij die strategie.

Daar kan je bovendien bij optellen dat de spaarkaart vaak al gevuld is uit een (soms onbewust) verleden: een vader/moeder, broer, leraar, of wie dan ook heeft je als kind boos gemaakt, maar toen was je niet in de positie om boos te worden, dus dat ging keurig in het spaarkaart boekje. Zoals Jung zou zeggen: in het 'complex', zodat je later met behulp van 'projectie' je ergert als een collega net zo eigenwijs, dominant, betweterig, of wat dan ook is. Opnieuw onredelijk voor de ander om uit te delen, en dus inderdaad een beschadiging van de relatie.

In zijn essentie is boosheid een manier om macht proberen te krijgen. De macht om iets wat kwetsbaar is, af te schermen. Of de macht om iets wat gewenst is, op te eisen. Wie bij zichzelf kan voelen wat gekwetst of gewenst is, hoeft niet via het hoofd nieuw gedrag te bedenken (discipline, strategisch handelen, zelfontkenning). Maar je kan dan via het hart contact maken met de gekwetstheid of het onvervulde verlangen. Als je hiermee naar buiten komt, is dat een stuk milder voor een ander. En bovendien realiseer je je veel meer dat dit net zoveel over jezelf gaat, als over de ander. Tot slot geeft het de mogelijkheid om de emotie onder de boosheid te onderzoeken: waarom is dit belangrijk voor mij en heb ik eerder in mijn leven hierop 'lading' opgelopen? Bijvoorbeeld: mijn moeder nam mij niet serieus, waardoor ik de rest van mijn leven moeite heb, met alle leidinggevenden die geen rekening houden met mijn wensen.

De beweging van boosheid naar onderliggende emoties is te oefenen. De reflectie over de lading op die emoties ook. Het vergt wel soms begeleiding en een eerste stap: het besluit dat boosheid niet hoeft weggestopt te worden. En dat voelt heel paradoxaal: je moet de ander eerst kunnen doden, voordat je hem helemaal kunt liefhebben.