Lastige coachklant?
Wel eens een lastige gecoachte gehad die geen inzet toonde voor zijn eigen ontwikkeling? Wel eens een lastige gecoachte gehad die om de hete brij heen draaide? Heb je wel eens een lastige gecoachte gehad die verdomd weinig deed met feedback? Dan heb je drie keer in de spiegel kunnen kijken van je eigen aanpak. In elk gedrag van een ander, heb je zelf ook een eigen aandeel. Soms zal je het (onbewust en onbedoeld?) opgeroepen hebben, en nog vaker houd je het zelf in stand. Een lastige coachklant vormt daarmee altijd een spiegel om in te kijken: wat zegt het gedrag van de ander over je eigen gedrag? En hoe komt het eigenlijk dat jij dit lastig vindt? Wat zegt dit over je eigen opvattingen en emotionele ladingen?
Geen verantwoordelijkheid nemen?
Sommige gecoachten zitten erbij alsof het ze allemaal niets uitmaakt. Ze tonen weinig interesse om zich te ontwikkelen, om écht iets aan hun gedrag te doen. Maar hoe kan het eigenlijk dat zo'n gedrag in stand blijft. Dat iemand een probleem heeft, maar het niet zelf ervaart? Vaak is de opstelling van de coach van invloed: die gaat hard werken, waardoor de indruk bij de ander ontstaat dat hij kan gaan achterover hangen. Of de coach gaat het veroordelen (positief geformuleerd: aanmoedigen dat het anders moet), waardoor de ander niet op zoek hoeft te gaan naar zijn eigen motivatie. Een professioneel coach maakt bespreekbaar hoe het zit met de eigen verantwoordelijkheid en wat de effecten daarvan zijn. Als de ander onberoerd blijft door die effecten, wie is dan probleemeigenaar en wie is probleemdrager?
Om de hete brij heen draaien?
Sommige gecoachten willen best veranderen, maar vinden het moeilijk om zich open te stellen. Soms naar een andere toe, maar al net zo vaak voor zichzelf. Veel mensen vinden het lastig om toe te geven dat ze boos zijn, of om hun eigen verdriet toe te staan. Makkelijker is het (en menselijk) om beschermingsmechanismen te gebruiken als relativeren en vermijden. Als coach voel je dat er van alles aan de hand is, maar dat de ander hier niet 'bij komt' of 'contact mee maakt' (mooi coachjargon). En wat doe jij dan als coach? Ga je de irritatie en frustratie hierover ook vermijden en (schijnbaar) oordeelloos blijven, terwijl er eigenlijk van alles gebeurd? Wat zou dit doen met het grote 'onbesproken' gebied, als er nu twee mensen zaken onbesproken laten. Twee mensen moeite hebben met het uiten van lastige gevoelens. Daar een rem op zetten.
Te weinig met feedback doen?
Nog een mooi voorbeeld van spiegelwerking is dat je als coach herhaaldelijk feedback geeft, maar merkt dat de ander zijn gedrag niet verandert. "Als je het zo zegt, kom je bij mij dominant over." En verdomd, je zegt het wel drie keer, maar de ander blijft maar dominant doen. Lastige gecoachte? Of zijn er twee mensen die zich weinig aantrekken van feedback? Immers, dat de ander zich weinig aantrekt van jouw feedback is een reactie op jouw handelen. Misschien zeg je het te hard, of te onduidelijk, of te weinig, of te ... hoe dan ook: het effect is dat het niet aankomt. Je kan dan wel iets vinden van de ander, maar je kan ook jezelf ook afvragen wat je hier zelf van kan leren. Zoals je wil dat de ander iets leert van de feedback die jij geeft...
Lastige coach!
De genoemde voorbeelden illustreren hoe de gecoachte uiteindelijk een spiegel is voor wat de coach voelt, denkt en doet. Dat geeft verantwoordelijkheid. Welk eigen aandeel heb jij bij je lastige coachklanten?
